Georg Simon Ohm


     Georg Simon Ohm, niemiecki matematyk i fizyk, urodził się 16 marca 1787 roku w Erlangen (Bawaria), w rodzinie mieszczańskiej z siedmiorgiem dzieci. Ojciec Ohma z zawodu ślusarz, pomimo swojej profesji, interesował się matematyką i fizyką i wiedzę z tych przedmiotów przekazywał synom.
Młody Ohm uczył się w Gimnazjum w Erlangen, a w 1805 roku, w wieku 16 lat rozpoczął studia na tamtejszym uniwersytecie. Studiował matematykę, fizykę i filozofię. Po dwuletniej nauce, częściowo zniechęcony, a częściowo z powodu braku środków finansowych na dalsze studia, opuścił uniwersytet
i podjął pracę jako nauczyciel matematyki w szkole prywatnej w Szwajcarii.
     W 1811 roku powrócił na Uniwersytet w Erlangen. Tym razem ukończył edukację, uzyskując stopień doktora, zatrudniony na stanowisku wykładowcy matematyki. Wkrótce porzucił i tę posadę. Podjął pracę jako nauczyciel matematyki i fizyki w szkole w Bambergu.
     W kolejnych latach nauczał tych przedmiotów również w Gimnazjum Jezuickim w Kolonii, gdzie w ciągu 10 lat dokonał swych wielkich odkryć naukowych. Następnie zamieszkał w Berlinie i przez następne sześć lat zarabiał na życie dorywczymi lekcjami matematyki. Dopiero w 1833 roku rząd Bawarii zaproponował mu posadę profesora na politechnice w Norymberdze. Ohm ją przyjął, w nadziei, że to kolejny krok do upragnionego celu, jakim była katedra uniwersytecka. Cel ten osiągnął dopiero pod koniec życia, kiedy po 1849 roku został profesorem uniwersytetu w Monachium. Był już wtedy znany w świecie i miał wiele wyróżnień, jak członkostwo Royal Society i Bawarskiej Akademii Nauk. Jego autorstwa są prace na temat akustyki i badań nad elektrycznością. Udowodnił istnienie oporności właściwej, w roku 1842 wykazał, że ucho ludzkie dokonuje analizy harmonicznej dźwięku. Od jego nazwiska została nazwana jednostka oporności elektrycznej Om. Zmarł po ciężkiej chorobie w wieku 65 lat.
     Georg Simon Ohm niemiecki fizyk i matematyk, profesor politechniki w Norymberdze i uniwersytetu w Monachium, badał zagadnienia z zakresu elektryczności w latach 1825-1826. Sformułował związek między natężeniem prądu i napięciem w przewodniku. Analizował również zależność oporu od kształtów geometrycznych przewodnika i podał definicję oporności właściwej. Zajmował się również zagadnieniami z akustyki.
     Z przepływem prądu w przewodzie związane jest występowanie wewnątrz przewodu pola elektrycznego, którego natężenie oznacza się przez E. Doświadczalnie stwierdzono, że im większa jest wartość natężenia pola w przewodzie, tym większa jest gęstość prądu J, gdyż ruch ładunków w przewodzie związany jest z wartością natężenia pola elektrycznego działającego na te ładunki. Zatem

przy czym γ – jest przewodnością elektryczną właściwą lub konduktywnością materiału, z którego wykonany jest przewód:

W praktyce konduktywność wyrażamy, w

Odwrotność konduktywności nazywamy oporem elektrycznym właściwym lub rezystywnością materiału

Jednostką rezystywności jest

lub w praktyce

Element przewodzący
Prawo Ohma sformułowane przez Georga Simona Ohma w latach 1825-26 opisuje związek między napięciem przyłożonym do przewodnika, a natężeniem prądu płynącego przez ten przewodnik. Można to zdefiniować następująco: „Napięcie U mierzone na końcach przewodnika o oporności R jest wprost proporcjonalne do natężenia prądu I płynącego przez ten przewodnik, co można wyrazić wzorem

 Pierwsza postać prawa Ohma
Stosunek natężenia prądu płynącego przez przewodnik do napięcia pomiędzy jego końcami jest stały

gdzie:
 – natężenie prądu, w A;
U – napięcie między końcami przewodnika, w V.

Druga postać prawa Ohma
Natężenie prądu płynącego przez przewodnik jest proporcjonalne do przyłożonego napięcia.

Jest ono prawem doświadczalnym – ma zastosowanie dla niektórych materiałów oraz warunków zewnętrznych (np. temperatury).

Opór elektryczny lub rezystancję przewodnika oznacza się prze R i oblicza ze wzoru:

Zależność oporu elektrycznego od rozmiarów przewodnika, opisaną w końcowej części wzoru, można zdefiniować następująco:
„Rezystancja odcinka przewodnika o stałym przekroju poprzecznym R jest wprost proporcjonalny do długości tego odcinka l i odwrotnie proporcjonalny do pola przekroju S”,czyli:

Jednostką oporu elektrycznego (rezystancji) jest 1 om (1Ω).
Odwrotnością rezystancji jest przewodność elektryczna lub konduktancja oznaczona przez G, zatem

Jednostką konduktancji jest 1 simens (1S), będący odwrotnością oma.
Związek między napięciem, prądem i rezystancją został ustalony doświadczalnie przez Georga Simona Ohma w 1926 r., w elektrotechnice nosi nazwę prawa Ohma, które można zapisać w dwóch równoważnych postaciach:

Prawo Ohma jest szczególnym przypadkiem drugiego prawa Kirchhoffa.

▲ do góry